Herken je dit..


🪞
Op een zomerse avond ga je met je vriendinnen mee naar een druk terras. En terwijl je daar zit met je mocktail en moeite hebt je vriendinnen, die aan de ‘pinot’ zitten, te verstaan over de muziek, voel je je ineens ontzettend alleen. Want wat je vriendinnen “gezellig” vinden, voelt voor jou als oppervlakkig en leeg. Je mist de diepgang en echte gesprekken. Nu heb je je altijd al anders gevoeld, maar het wordt steeds frustrerender om nergens echt bij te horen. Je had veel liever met een picknickmand vol lekkers en een groot laken in de duinen gechilled. Met diepe gesprekken en het geluid van de zee. En je denkt bij jezelf: er moeten toch meer mensen zijn zoals ik? Waar the hell is mijn tribe?

🪞
En ook al doe je nu nog mee, met het leven dat iedereen leeft. Je hebt steeds meer moeite je aan te passen, er in te passen. Je bent er klaar mee jezelf weg te cijferen en op een punt aangekomen dat je denkt: er moet toch meer in de wereld zijn dan dit? Waarom lijkt iedereen tevreden te zijn met dit 9-5 en huisje boompje beestje leven. En vooral ook, waarom is het voor mij niet genoeg? Je hebt al zo veel jaren geprobeerd die voldoening te voelen en erbij te horen, maar heel eerlijk voel je het eigenlijk steeds minder. Misschien heb je het wel nooit echt gevoeld. Het voelt alsof je het pad van een ander bewandeld. En van binnen weet je eigenlijk al dat je hier nooit echt gelukkig van gaat worden. Je bent niet op je plek.

🪞
Regelmatig wordt je gezegd hoe onafhankelijk je bent. “Jij hebt toch niemand nodig!” alsof het iets is waar je trots op en blij mee moet zijn. Enerzijds hebben ze gelijk, want je bent trots op alles wat je al hebt opgebouwd en waar ieder ander zijn petje voor af zou doen. Die voel je ook wel. Maar dat betekent niet dat je het ook graag allemaal alleen zou willen doen. Je hebt een diep verlangen om je gedragen te voelen, dat er iemand ziet hoeveel je draagt en tegen je zegt, “ik ben hier, zet het maar neer”.

🪞
Je weet dat je je leven op je eigen manier wil inrichten, vanuit eigenheid en vrijheid. Je hebt al een persoonlijk ontwikkel traject gedaan op je werk, je hebt boeken gelezen over persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit en je gaat wekelijks naar de yoga. En ook al geeft het je veel mooie inzichten. Daar blijft het dan ook bij. Inzichten, maar geen actie. Geen verandering. Je voelt dat er een diepere verbinding met jezelf zit, maar je bent er nog niet helemaal achter hoe je daar echt in kunt zakken en hoe je dat gevoel kan gebruiken in het dagelijkse leven om ook echt die grote veranderingen door te voeren, waar je steeds meer naar verlangd.

🪞
Maar er is ook een andere kant. Je ziet online dat er vrouwen, koppels en gezinnen zijn die de dingen op hun eigen manier doen. Dat een vrouw een gezin kan hebben waar ze echt aanwezig is EN een carrière. Dat ze wil reizen met haar kinderen EN zonder haar kinderen, met haar partner EN solo. Dat er meer diepgang kan zijn in het leven, in een relatie, en in een gezin. De vrouw die iedere ochtend mediteert, die haar kinderen thuis les geeft of ze meeneemt op reis. De vrouw die voor haar gezin zorgt en een Ayuhuasca reis doet voor haarzelf. Je benijd deze vrouw. En je neemt het jezelf haast kwalijk, dat je dit zelf niet doet. Want terwijl je oordeelt over dat burgerlijke leven..zit je er zelf nog steeds middenin. Je weet dat je knopen moet gaan doorhakken als je dat leven ook wil. Maar je weet niet of dat je alleen gaat lukken. Is er geen ‘rulebook’ die je verteld hoe je dat leven kan krijgen?

🪞
Je vraagt je af of je het helemaal anders wil gaan doen, met kriebels in je buik van angst. Of dat je gewoon iemand bent die nog moet leren om tevreden te zijn met het leven dat ze al heeft opgebouwd. Je weet het niet. Of nou ja, eigenlijk weet je het wel. Je zou zo graag willen dat het het laatste is, want dat zou de dingen zo veel makkelijker maken, maar je weet diep van binnen eigenlijk al lang dat het het eerste is. Maar fuck, de angst grijpt je naar de keel. Want wat als je alles wat je nu kent, waar je nu nog houvast aan hebt en wat wél geaccepteerd wordt door de buitenwereld, los zal moet laten, om te komen waar je eigenlijk naar toe wil. Om te worden wie je diep van binnen werkelijk bent..Je vind het dood eng, maar je voelt in elke cel van je lijf, het is nu of nooit.

"Don't slay your Dragons my Darling ... Fly them"