🪞
ligt op zondag avond gefrusteerd en boos op jezelf in bed, omdat je wéér niet voor jezelf gekozen hebt. ..Je was zo blij dat het eindelijk weekend was en had je voorgenomen dingen voor jezelf te doen, maar zoals altijd heb je uiteindelijk toch met die vriendin afgesproken die je nodig had, ben je nog even langs je moeder gegaan omdat je weet dat ze dat fijn vindt en ben je nog naar die verjaardag van je collega geweest, waar je eigenlijk al vanaf het begin geen zin in had. Je bent het zo zat, dat je je altijd laat overhalen en niet doet wat je eigenlijk wilde doen.

🪞
Doordeweeks gaat het niet heel veel anders. Je hoopt dat je met harder werken uiteindelijk kan doen wat je echt wilt, maar je vergeet daarbij volledig voor jezelf te zorgen. Je raced door de dag, vergeet te eten en soms zelfs diep adem te halen.  Elke avond lig je uitgeput op de bank, waardoor je geen energie hebt om te sporten of een goede maaltijd voor jezelf neer te zetten. Je bent zo vaak bezig met het goed doen voor een ander, dat jij op de 2e plaats komt. Je hebt het gevoel alsof je op een soort zombiestand door het leven gaat en snapt niet hoe andere mensen dit week in en week uit doen. Je wil beter voor jezelf zorgen, maar hoe!?

🪞
En omdat je zo'n harde werker bent en veel voor elkaar krijgt wordt er regelmatig tegen je gezegd hoe onafhankelijk je bent. “Jij hebt toch niemand nodig!” alsof het iets is waar je trots op en blij mee moet zijn. Maar ook al ben je trots op alles wat je al hebt gedaan en bereikt, je durft niet hardop te zeggen dat je eigenlijk helemaal niet zo hard wilt werken en alles alleen hoeft te doen. Je droomt van een ander soort leven, waar er naast werk ook nog tijd is om te sporten, goed en rustig te eten, je huishouden te doen, tijd voor jezelf te hebben, je vriendinnen en familie te zien en tijd voor de liefde waarbij er ook voor jou wordt gezorgt. Je schaamt je er voor, omdat hard werken van je verwacht wordt, maar eigenlijk vindt je: "er is toch meer dan alleen maar werken in het leven?". 

🪞
Je weet dat je je leven op je eigen manier wil inrichten, vanuit eigenheid en vrijheid. Je hebt al een persoonlijk ontwikkel traject gedaan op je werk, je hebt boeken gelezen over persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit en soms helpt meditatie en yoga om je eigen gedachtes weer te horen. En ook al geeft het je veel mooie inzichten. Daar blijft het dan ook bij. Inzichten, maar geen actie. Je bent zo bang de mensen om je heen teleur te stellen of kwijt te raken dat je de knoop door hakken steeds uitstelt. Want wat als je wat je nu hebt los laat en dan niets of niemand meer zult vinden, wat je echt gelukkig maakt?

🪞
En toch voel je van binnen een sprankje hoop dat het kan. Online zie je dat er vrouwen, koppels en gezinnen zijn die de dingen op hun eigen manier doen. Dat een vrouw een gezin kan hebben waar ze echt aanwezig is EN een carrière heeft. Dat ze met haar familie op vakanties gaat, maar ook alleen. Dat er meer diepgang kan zijn in het leven, in een relatie, en in een gezin, dan dat je nu vooral om je heen ziet. Je geeft het liever niet toe, maar je benijdt die vrouw online die het anders doet. Op haar eigen manier. Het geeft je hoop, omdat je weet dat jij het ook anders zou willen. Maar je weet ook dat je daarvoor knopen zal moeten gaan doorhakken. Die gedachte vind je doodeng, want je weet niet of JIJ dat wel kan. 

🪞
Je vraagt je af of je niet gewoon iemand bent die nog moet leren om tevreden te zijn met het leven dat ze al heeft opgebouwd. Je weet het niet. Of nou ja, eigenlijk weet je het wel. Je zou zo graag willen dat dat het is, want dat is zo veel makkelijker. Dan hoef je geen spannende dingen te doen. Maar diep van binnen weet je eigenlijk al lang dat je het zo niet langer meer wilt. En je weet, hoe langer je wacht met kiezen, hoe langer het duurt voordat je leven echt begint. 

"Don't slay your Dragons my Darling ... Fly them"